In mijn mailbox een nieuw bericht. Het uitroeptekentje geeft aan dat er sprake is van urgentie. Ik lees het korte mailtje: "Graag zo snel mogelijk contact in verband met het onverwachte overlijden van een ouder van onze school". In mijn agenda maak ik ruimte ( collega's begrijpen meestal de urgentie van zulke vragen en zijn flexibel in het meedenken in verzetten van afspraken) om direct contact op te nemen met de betreffende directeur. Kort hoor ik de situatie; een onverwacht overlijden na een heel kort ziekbed. Geen details bekend maar wel behoefte aan goede raad in deze schokkende eerste momenten. Twee leerlingen van de school hebben zomaar ineens een ouder verloren.

In kalmte luister ik naar wat allemaal al is gedaan (contact met het gezin, betrokken collega's geïnformeerd, bloemen besteld ) en nu dit contact, met mij. Het gesprek dat volgt bestaat uit wat vragen van mijn kant en antwoorden waarop weer nieuwe vragen volgen. De eerste acties die meteen moeten worden uitgezet worden verdeeld en ik heb contact met de betrokken intern begeleider. 

Samen stemmen we af wat de behoefte van school is en in de dagen die volgen bestaat mijn begeleiding uit: een inhoudelijk overleg met de directeur en intern begeleider, het te leen aanbieden van materialen waarmee de eerste activiteiten in de betrokken groepen kunnen worden aangeboden en afstemming via een teams-meeting met beide leerkrachten over aanbod in de klas, waar op te letten, antwoorden op vragen en advies voor de korte en langere termijn.

Al met al een snelle inzet waarmee school vooruit kan en zich gesteund voelt en waarbij ik alleen bied waar behoefte aan is.
Niet meer en niet minder.
We maken een afspraak voor afstemming over twee weken en mocht er dan (of eerder al) meer nodig zijn? Dan weten ze me te vinden.